Rootbag was zondagnamiddag 11 januari 2015 het eerste concert van het jaar in Goorblues te Gooreind. Paul en Michel hadden weer een mooie keuze gemaakt om de band rond zanger/gitarist Richard van Bergen bij hen uit te nodigen. Richard is een bekende Nederlandse gitarist die al in veel projecten meedeed. In Rootbag is hij nog het enige oorspronkelijke lid, na het overlijden van bassist Dick Wagensveld en het vertrek van Jeroen Goossens. In 2014 kwam ook dan ook eindelijk het album Rootbag uit, een album waarvan de basis al in 2010 opgenomen was met de originele bandleden. Het album kreeg overal lovende recensies, dat was voor ons meer dan reden genoeg om naar het concert te gaan luisteren en om een paar woordjes met frontman Richard van Bergen te wisselen.

Ben je blij dat het album Rootbag eindelijk uit is, want het was al volledig klaar in 2010 dacht ik?

De basis opnames waren inderdaad klaar eind 2010, maar helemaal klaar was het album nog niet. Alles was live ingespeeld, solo's waren ingespeeld en de zang was ook klaar. Maar zoals iedereen weet is mijn vriend en bassist Dick Wagensveld overleden en de opname studio brandde af, en dus bleven die opnames in de kast liggen. Drummer Jeroen Goossens en ik hebben nog een tijdje verder opgetreden samen met een andere bassist. Maar op een bepaald moment wilde Jeroen stoppen met drummen en dan ben ik samen met Jody en Roelof beginnen spelen en dat is momenteel nog steeds de bezetting van Rootbag. Begin 2014 vroeg ik me af wat ik nu met de opnames zou doen die al zolang bij mij schuif lagen. Ik liet ze aan een paar vrienden horen wiens mening ik erg op prijs stel, namelijk Isa Azier waar ik samen met speel bij Queaux Queaux Joans en Mischa Den Haring van T-99 en beiden waar heel enthousiast. Dan hebben we besloten om het te gaan afmaken. Het resultaat was dat we er nog meer opsmuk uitgelaten hebben. Eigenlijk alles tot de essentie terug gebracht. De sound hebben we toen ook aangepakt zodat ze wat ruwer klonk. Maar de essentie was Delta Blues met New Orléans ritmes, zodat we toch die swampy sound verkregen en aan die basis hebben we niet geraakt.

Rootbag kreeg overal enthousiaste en heel positieve reacties. Was dat verwacht of was je toch verrast?

Zelf ben ik nogal onzeker over mijn eigen werk, dus ik wist op voorhand niet hoe ik het moest inschatten. Het is wel de eerste cd die ik ooit gemaakt heb waar ik bijna helemaal tevreden over ben. Dus ben ik ontzettend blij met al de positieve recensies die Rootbag gekregen heeft. Eigenlijk is er nergens een negatieve reactie geweest. Bij Arrow Classic Rock hebben ze een blues programma en daar werd Rootbag uitgeroepen tot beste blues cd van 2014. Bij de Dutch Blues Foundation is Rootbag genomineerd voor beste cd 2014. Ook in de Belgische pers kreeg het album veel positieve aandacht. Op jullie site Rootstime was er een heel mooie recensie van Marcie. Hopelijk vertaalt dat zich ook in een reeks optredens. Er staat wel wat op het programma, maar er mag gerust wat bij. In België zou ik graag wat meer optreden.

Op de hoes staan twee vuile handen. Is dat een verwijzing naar de muziek op het album?

Eigenlijk wel, maar het is eerder toevallig tot stand gekomen. Fotograaf Andre Dieterman maakte een serie over gitaristen en hij vroeg of hij ook een serie van mij mocht maken. De cd was toen nog niet klaar. Hij wilde een reeks die paste bij mijn soort muziek en zei dat ik niet mijn beste pak moest aantrekken. Hij ging op zoek naar een desolate plek. Bij mij in de buurt langs de Rijn was er een oude steenfabriek, momenteel is het alleen nog een ruïne. Op een bepaald moment plaatste hij zijn statief neer en zei dat dit wel een mooi plekje was en het licht ideaal was. Er lag wat troep op de grond en ik zeg tegen hem dat ik dat wel wat zou opruimen terwijl hij zich installeerde. Dus ik neem die autoband, die je trouwens op de hoes ziet en leg hem aan de kant. Dan laat ik hem mijn handen zien en zei tegen hem kijk nu toch eens aan. Op dat moment riep Dieter: Stop niets doen dit word een mooie foto. Later vroeg ik hem ook om een foto te maken voor de hoes van Rootbag. Ik zei hem dat hij de keuze had omdat hij de fotograaf was maar dat ik vond dat de ideale foto al gemaakt was. We bekeken samen de foto met de vuile handen en waren het snel eens.

Wat mij opviel tijdens het beluisteren van Rootbag was dat het album heel gevarieerd is, met veel tempo wisselingen. De aanstekelige en dwingende ritmesectie met de geweldige gitaar daar bovenop maakte het geheel heel krachtig. Is dit de muziekstijl die jij verkiest? En speel je live steeds dezelfde versies?

Ik hou van veel soorten muziek, maar op de blues kom ik altijd terug. Mijn broer is acht jaar ouder en toen ik een jongen was van twaalf was hij al twintig. Hij had toen platen van BB King, John Mayall And The BluesBreakers, Eric Clapton, Peter Green en die blues raakte me wel. Ik hield natuurlijk ook van The Stones en The Beatles. Ze vragen me nogal eens waarom ik gitaar ben beginnen spelen en dat was niet om de blues, maar door 'Papa Was A Rolling Stone'. In dat soul funk nummer zaten van die prachtige gitaar loopjes met die Wah Wah en dat vond ik zo waanzinnig mooi. Daarom ben ik gitaar beginnen te spelen. Ik kan me heel erg vinden in het soort muziek dat op Rootbag te vinden is. Het liefst speel ik live omdat ik dan ik heel erg uitkijk hoe wij op elkaar reageren als band. In de studio is dat niet te doen, maar live is het bij ons dikwijls zo dat we de basis van het nummer nemen en dat we dan wel zien hoe we de rest invullen. Soms kom je tot heel mooie dingen, soms werkt het helemaal niet, maar ik vind het leuk om risico's te nemen. Dat houdt het voor de muzikanten op het podium ook spannend.

Hoe omschrijf jijzelf de muziekstijl op Rootbag?

Ruwe Delta blues, Chicago blues uit de jaren vijftig maar dan met swampy ritmes uit New Orléans. Een beetje voodoo in de sound vind ik heel mooi. Als je ooit in Mississippi en New Orléans bent geweest dan merk je ook dat die muziek daar vandaan komt. Die broeierige sfeer heerst daar als nergens anders.

Ben je er zelf ooit geweest?

Ja, in 2000 ben ik op huwelijksreis geweest naar New Orléans. Ik had één keer samen gespeeld met Roscoe Chenier, een bluesman uit Louisiana. We zijn daar toen naartoe gegaan. Eerst gebeld of hij mij nog kende en of hij het goed vond dat wij eens langs kwamen. Het antwoord was: Yes, what you want to eat. Dan kom je daar aan in the middle of nowhere, in de swamps eigenlijk. Dan ga je met hem mee naar een optreden. Het hele verhaal met hem was heel inspirerend.

Je bent naast muzikant bij verschillende bands (Rootsbag, Shiner Twins, Queaux Queaux Joans en ik vergeet er nog een paar) ook nog onderwijzer. Blijft dat allemaal te combineren?

Vroeger werkte ik vier dagen als onderwijzer, maar ik heb er nu bewust voor gekozen om nog drie dagen te gaan werken. Ik heb een gezin en ben vrij laat met kinderen begonnen, zodat ik nu nog met kinderen van acht en elf zit en daar wil ik ook tijd voor vrijmaken. Momenteel is werk, gezin en muziek nog te combineren, omdat ik niet zo heel veel concerten speel. Het liefst zou ik alleen maar muziek doen, maar daar kan je in Nederland niet van leven, toch niet in het genre muziek dat ik speel. Omdat ik werk en een gezin heb kan ik ook niet holder de bolder zeggen ik ga een maand touren door gans Europa.

Wat me ook opvalt is dat er een verschil is van de muziek die je speelt bij de verschillende bands. Is dat bewust zo of heb je die verschillende soorten muziek nodig? Queaux Qeaux Joans is nogal poppy, jazz , Shiner Twins is meer Americana.

Ik hou van vele genres muziek en daarom voel ik me in elke band waarin ik speel heel goed. Ik kan genieten om in een band zoals Queaux Queax Jones een nummer aan te kleden. Alleen maar spelen wat het nummer nog nodig heeft om het nog mooier te maken, inkleuren zeg maar. Een beetje mandoline of een paar mooie slide tonen. Van de kers op de taart zetten kan ik erg genieten maar dat blues beest in mij moet ook zijn ding kunnen doen en daarom dat ik altijd erg uitkijk naar een optreden met Rootbag.

Word Rootbag nu je hoofdproject omdat het album zoveel succes heeft? En als je ooit zou moeten kiezen, kies je dan voor Rootbag?

Het liefst zou ik alles blijven doen, maar als ik in de toekomst gedwongen zou worden om een keuze te maken, dan kies ik wel voor Rootbag. Dit is toch mijn kind.

Waarom is Jeroen Goossens niet meer bij Rootbag?

Op een bepaald moment zei Jeroen me dat hij wilde stoppen met drummen. Niet alleen bij Rootbag maar definitief stoppen met drummen. Hij had er geen plezier meer in en dan moet je als medemuzikant die keuze respecteren. Hij is onlangs opnieuw begonnen en zou graag terug in de band zitten, maar dat natuurlijk niet. Met Jody van Ooyen en Roelof Klijn vormen we momenteel een trio dat elkaar erg goed aanvoelt.

De bezetting van Rootbag en Shiner Twins is zo goed als dezelfde op Jack Hustinx na. Is dit een bewuste keuze?

Het is eigenlijk een samenloop van omstandigheden. Toen Jeroen aangaf dat hij wilde stoppen, heb ik gevraagd aan Jody of hij niet wou komen. Jody is één van de beste blues drummers in Nederland. Bovendien is hij een goede vriend van me, woont in het midden van het land en we zien of horen elkaar regelmatig omdat we samen bij Shiner Twins en de Peter Greene tribute band. Na de dood van Dick Wagensveld moesten we noodgedwongen een nieuwe bassist nemen en dat werd toen Andert Tijsma. Maar na een tijdje voelde hij en ook wij aan dat hij liever in het pop circuit wou spelen. Dus besloten we samen om een einde te maken aan de samenwerking en dan heb ik Roelof gevraagd en die was dadelijk akkoord. Roelof speelt trouwens ook in de twee juist vernoemde bands. Het is een soort kruis verstuiving.

Wie zijn jouw muzikale helden?

Zonder twijfel door Ry Cooder, dit is één van mijn grootste helden. Wat blues betreft kom je automatisch bij het trio Kings uit. Freddie King, Albert King en BB King. Muddy Waters vind ik ook fantastisch. Mijn eerste groot concert dat ik ooit zag was trouwens van Muddy. En dan de heel oude bluesmannen zoals Blind Willie Johnson enz. Zwarte gospel hoor ik ook heel graag. Mavis Staples zag ik twee jaar geleden en ik liep daar echt te janken. Ik wist niet wat ik meemaakte, zo ontroerde deze dame me.

Het laatste nummer 'Od On Love (slight return)' draag je op aan Jimi Hendrix. Waarom?

Ik had de vraag al zien staan en daarom heb ik Jimi daarnet niet vernoemd. Hendrix is in feite mijn allergrootste held. In mijn gitaar spel heb ik bijna geen invloeden van Jimi, omdat ik niet de zoveelste gitarist wou zijn die de intro van 'Little Wing' kan spelen. Maar Jimi is zo onvoorstelbaar goed, dat je daar moet van afblijven want die strijd verlies je toch altijd. Het nummer 'Od On Love' staat nu in twee delen op het album. Het eerste deel met zang en het tweede deel de gitaar solo. Dat was in het begin één nummer met een brug in, en nog een stuk met een heleboel akkoorden en toen we het gingen editten in de studio zei Mischa Den Haring tegen me dat er veel te veel dingetjes in dat nummer zaten, dat de song alle kanten uitging. En dan heeft Mischa heel wat weggelaten. Ook mijn gitaar solo die ik zo leuk vond en waar ik best trots op was zat niet meer in het nummer. We besloten dan maar om deel twee zonder zang maar met de gitaar op het einde van de cd te zetten.

Wat zijn je verdere plannen en dromen met Rootbag?

Ik hoop dat ik veel kan optreden met Rootbag. In clubs maar ook op festivals als Blues Peer, Moulin Blues, Kwadendamme, Swing Wespelaar, Duvel Blues enz. Momenteel staat alleen Blues Open in Geldrop  vast als festival. Ik ben ook bezig met nieuwe nummers voor de opvolger van Rootbag. Hopelijk krijg ik daar ook zoveel positieve reacties op als dat album op de markt komt.

Veel succes met je concert straks en bedankt voor het interview
Walter Vanheuckelom